12 Φεβρουαρίου, Διεθνής Ημέρα Κατά της Επιληψίας

Τα άρθρα μας αφορούν κυρίως ΜΗ ΙΑΤΡΟΥΣ, για αυτό προσπαθήσαμε να τα γράψουμε όσο πιο απλά γίνεται χωρίς δύσκολους ιατρικούς όρους και πολύπλοκες ερμηνείες, ώστε να γίνονται κατανοητά σε όλους.

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Η επιληψία είναι μια νευρολογική διαταραχή γνωστή από την αρχαιότητα. Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Ιούλιος Καίσαρ ήταν δύο από τα διασημότερα «αρχαία» θύματά της, όπως επίσης ο Λόρδος Βύρων, ο Βαν Γκογκ και ο Ντοστογιέφσκι στη πιο σύγχρονη εποχή.

Για πολλούς αιώνες η επιληψία αποδιδόταν σε υπερφυσικά αίτια. Θεωρούνταν κατάρα ή δαιμονισμός και αντιμετωπιζόταν με πνευματικές ή θρησκευτικές μεθόδους, όπως ο εξορκισμός κ.ά.

Πρώτος ο Ιπποκράτης, υποστήριξε ότι η επιληψία δεν έχει θεϊκή προέλευση, αλλά πρόκειται για διαταραχή που πηγάζει από τον εγκέφαλο.

Είναι ένα από τα συχνότερα νευρολογικά νοσήματα (το τέταρτο σε σειρά μετά την ημικρανία, τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια και την νόσο Alzheimer). Μπορεί να είναι ένα μεμονωμένο νευρολογικό σύμπτωμα ή μπορεί να εκδηλώνεται σε νοσηματα σε συνδυασμό με άλλα συμπτώματα,ή σε γενετικά σύνδρομα. Η συχνότητά της είναι γύρω στο 1% με μεγαλύτερη στα παιδιά και στους ηλικιωμένους. Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι 100-120 χιλιάδες άτομα πάσχουν από επιληψία. Υπάρχουν πολλοί τύποι επιληψίας και ταξινομούνται ανάλογα των συμπτωματων ή της αιτίας που την προκάλεσαν.

Τι κάνουμε σε κάποιον που εκδηλώνει επιληπτική κρίση.

Καλούμε ιατρική βοήθεια.

Παραμένουμε ήρεμοι μέχρι να περάσει η κρίση (συνήθως διαρκεί λιγότερο από 5 λεπτά).

Δεν προσπαθούμε να συγκρατήσουμε κάποιον που παθαίνει επιληψια.

Βάζουμε τον ασθενή στο πάτωμα ,γυρίζοντας τον προσεκτικά στο πλάι και απομακρύνουμε αιχμηρά αντικείμενα.

Τοποθετούμε κάτι μαλακό κάτω από το κεφάλι .

Χαλαρώνουμε τυχόν σφιχτά ρούχα του.

Δεν προσπαθούμε να βάλουμε τα δάχτυλα ή οτιδήποτε άλλο στο στόμα του ατόμου.Δεν κινδυνεύει να καταπιεί τη γλώσσα του!

Χρονομετρούμε την επιληπτική κρίση.Παρατηρούμε καλά το τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή για να περιγράψουμε με λεπτομέρειες το τι συνέβη στους γιατρούς.Οι πληροφορίες αυτές είναι σημαντικές για την διαφορική διάγνωση και την θεραπευτική αγωγή.

Μετά την κρίση μιλαμε στον ασθενή ήρεμα και καθησυχαστικά και δεν τον εγκαταλείπουμε μέχρι να επανέλθει πλήρως η διαύγειά του.